Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Οξεία σκωληκοειδίτιδα Μια πάθηση που χρήζει άμεσης χειρουργικής αντιμετώπισης

Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Ε. ΘΩΜΑΣ, MD, γενικός χειρουργός, Λαπαροσκοπική ρομποτική ογκολογική χειρουργική, Χειρουργική παχυσαρκίας μαστού ενδοκρινών αδένων, www.laparoboticsurgery.gr, email: thomas@laparoboticsurgery.gr
Η σκωληκοειδής απόφυση, γνωστή ως υπόλειμμα ή κατάλοιπο οργάνου από τα αρχικά στάδια της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, έχει χαρακτηριστεί όργανο χωρίς καμιά ιδιαίτερη λειτουργία. Ομως, τελευταίες μελέτες αναφέρουν ότι η σκωληκοειδής απόφυση συμβάλλει στην άμυνα του οργανισμού διότι παράγει ανοσοσφαιρίνες. Παρ' όλ' αυτά η αφαίρεσή της δεν προκαλεί διαταραχή στην άμυνα του οργανισμού.
Η οξεία σκωληκοειδίτιδα αποτελεί τη συχνότερη αιτία της οξείας ....
χειρουργικής κοιλίας. Η πάθηση εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα στη δεύτερη και τρίτη δεκαετία της ζωής, προσβάλλει με περίπου ίδια συχνότητα τα δύο φύλα, με μια μικρή υπεροχή των ανδρών σε αυτές τις ηλικίες.
Η απόφραξη του αυλού του οργάνου είναι η κυρίαρχη αίτια που προκαλεί την οξεία φλεγμονή του και συνήθως ευθύνεται κάποιος κοπρόλιθος και, σπανιότερα, η υπερτροφία του ιδίου λεμφικού ιστού, υπολείμματα από φυτικές ίνες ή σπόροι φρούτων ή ακόμη εντερικά παράσιτα, ιδιαίτερα ασκαρίδες.
Τα συμπτώματα
Ο κοιλιακός πόνος είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα. Κλασικά, ο πόνος είναι διάχυτος και εντοπίζεται στο κατώτερο επιγάστριο και περιομφαλικά, μπορεί να έχει και κολικοειδή χαρακτήρα. Με την πάροδο του χρόνου από 1 έως 12 ώρες, αλλά συνήθως σε 4-6 ώρες, ο πόνος εντοπίζεται στη δεξιά κάτω κοιλιακή χώρα (δεξιός λαγόνιος βόθρος).
Η ανορεξία σχεδόν πάντα συνοδεύει τη σκωληκοειδίτιδα, σε σημείο που αν δεν υπάρχει, πρέπει να αμφιβάλλει κάποιος για τη διάγνωση.
Ο εμετός παρουσιάζεται σε 75% των ασθενών, άλλα συμπτώματα όπως καταβολή, ναυτία και δυσκοιλιότητα ή διάρροιες δεν είναι σταθερά ευρήματα.
Τα ζωτικά σημεία: η θερμοκρασία παρουσιάζει συνήθως μικρή μεταβολή της τάξεως του 1 βαθμού C, οι σφύξεις είναι φυσιολογικές ή ελάχιστα αυξημένες. Μεγαλύτερες μεταβολές των τιμών σημαίνουν ή επιπλοκή της νόσου ή ότι πρέπει να αναζητηθεί άλλη νόσος.
Οι εργαστηριακές εξετάσεις στις οποίες θα υποβληθεί ο ασθενής πολλές φορές δεν βοηθούν στη διάγνωση, έτσι η διάγνωση της οξείας σκωληκοειδίτιδας τίθεται στην κλινική εμπειρία του χειρουργού από τα στοιχεία της κλινικής εξέτασης του ασθενούς.
Από την ακτινογραφία θώρακος πρέπει να αποκλειστούν θωρακικές και υποδιαφραγματικές παθήσεις, από την ακτινογραφία κοιλίας να αναζητηθούν σημεία που συνηγορούν για άλλες οξείες παθήσεις της κοιλιακής χώρας ή σημεία που συνηγορούν για οξεία σκωληκοειδίτιδα, π.χ. ακτινοσκιερών κοπρολίθων. Στη γενική αίματος σε 75% των ασθενών υπάρχει αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων (10.000-18.000) με συνοδό αύξηση των πολυμορφοπύρηνων. Από τη γενική ούρων συνήθως δεν παρατηρούνται παθολογικά ευρήματα.
Η παραπάνω εικόνα συμπτωμάτων της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι λιγότερο «τυπική» στα παιδιά, κυρίως κάτω των 2 ετών και στους ηλικιωμένους, πάνω από 60 ετών. Η θνητότητα στην οξεία σκωληκοειδίτιδα κυμαίνεται από 0,2% έως 15%, το δε ποσοστό εξαρτάται από την ηλικία του αρρώστου, την ύπαρξη επιπλοκής, καθώς και από την έγκαιρη διάγνωση και τη γρήγορη χειρουργική αντιμετώπιση.
Μόνη αντιμετώπιση η χειρουργική
Δεν υπάρχει παρά μία θεραπευτική αντιμετώπιση για την οξεία σκωληκοειδίτιδα και τις επιπλοκές τις. Η αντιμετώπισή της με αντιβιοτικά αναφέρεται μόνο για να καταδικαστεί. Το μόνο ερώτημα που παραμένει είναι ο χρόνος της χειρουργικής επεμβάσεις και το είδος της.
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι: άμεσα (εφ' όσον είναι δυνατόν).
Το είδος της χειρουργικής επέμβασης αφορά είτε την κλασική «ανοιχτή» τομή είτε τη λαπαροσκοπική τεχνική.
Η χρήση της λαπαροσκοπικής τεχνικής για αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυση χρονολογείται από το 1983 με πρωτοπόρο τον Γερμανό καθηγητή Κ. Semm. Τα πλεονεκτήματα αυτής της τεχνικής είναι:
Πρώτον, αποτελεί μία μέθοδο επίλυσης των διαφοροδιαγνωστικών προβλημάτων σε ασθενείς με άλγος δεξιού λαγονίου βόθρου και ιδιαίτερα σε γυναίκες, διότι παρέχει τη δυνατότητα πλήρους ελέγχου των ενδοκοιλιακών οργάνων (μήτρα, δεξιά-αριστερή ωοθήκη και σάλπιγγα) χωρίς επέκταση της εγχειρητικής τομής. Δεύτερον, το οπτικό πεδίο που παρέχει το λαπαροσκόπιο (λαπαροσκόπιο 30 μοιρών) και ιδιαίτερα με τη μεγέθυνση της εικόνας μέχρι και 16 φορές δίνει στον χειρουργό την ακρίβεια που απαιτεί μία χειρουργική επέμβαση. Τρίτον, το εγχειρητικό τραύμα αποτελείται από δύο τομές του ενός εκατοστού και μία 0,5 εκατοστά, με αποτέλεσμα ο μετεγχειρητικός πόνος σχεδόν να εκμηδενίζεται και το αισθητικό αποτέλεσμα να είναι άριστο. Τέταρτον, η νοσηλεία περιορίζεται σε ένα ή δύο εικοσιτετράωρα και ο ασθενής επανέρχεται στην πλήρη δραστηριότητά του σε 5-6 ημέρες.
enet.gr